با وجود گذشت نزدیک به 20 سال از عرضۀ بازی Mafia، کمتر ساخته‌ای با استفاده از روایت‌های مافیایی توانسته به جایگاه این عنوان در آسمان صنعت بازی‌های ویدئویی نزدیک شود و دنباله‌هایی که برای آن ساخته شدند هم هر کدام به دلایل مختلفی نتوانستند در حد و اندازۀ انتظاراتی که نسخۀ اول به وجود آورده بود، ظاهر شوند. دلایل بسیاری برای این میزان از محبوبیت Mafia وجود دارد اما همه چیز را می‌توان در این خلاصه کرد که این بازی در تمام بخش‌هایی که باید، از چفت و بستی عالی برخوردار بود و همین امروز هم اگر به سراغش بروید با طراحی مراحلی عالی و استاندارد رو به رو می‌شوید که به لطف داستانی جذاب، شما را پای خود میخکوب می‌کند. بازسازی ساخته‌ای با این میزان از محبوبیت و با این جایگاه تاریخی، کاری بسیار سخت و خطرناک به شمار می‌آید اما همان تیمی که بعد از ساخت Mafia III توسط منتقدان و مخاطبان به خاک و خون کشیده شدند، ریسک این کار را به جان خریده‌اند و بازی‌مگ در این مطلب به بررسی این بازسازی با نام Mafia: Definitive Edition خواهد پرداخت.
بازسازی Mafia همانند نسخۀ اصلی داستان یک رانندۀ تاکسی ساده به نام «توماس آنجلو» را روایت می‌کند که در شبی سرنوشت‌ساز مجبور به کمک کردن به دو نفر از نیروهای یکی از رؤسای پرقدرت مافیایی به نام «دُن سالییری» می‌شود. این ماجرا برای همیشه زندگی «تامی» را تغییر می‌دهد و او را در مسیری پر از پول، قدرت و البته قتل و کشتار قرار می‌دهد، راهی وسوسه‌آمیز که بسیاری از افراد ساده و فراموش شدۀ سال‌های رکود بزرگ کشور آمریکا، آن را انتخاب کردند.
نسخۀ اصلی Mafia با وجود اینکه ادای دینی به سینمای گانگستری به حساب می‌آمد و در جای جای داستان آن ردپای آثار بازار این ژانر دیده می‌شد، در زیر پوست خود به بررسی این مسئله می‌پرداخت که چه متغیرهای کوچکی به سادگی کنار هم قرار می‌گیرند تا یک انسان ساده تبدیل به خلافکاری مخوف شود. در نسخۀ فعلی، به لطف دیالوگ‌نویسی و شخصیت‌پردازی بهتر، این مسائل به شکل گسترش یافته‌تری مورد بررسی قرار گرفته‌اند و خیانت‌ها و دودلی‌هایی که در طول مسیر رخ می‌دهند، از ظرافت روایی امروزی‌تری برخوردارند.
شخصیت‌پردازی بهتر برای تمام شخصیت‌ها، کمک کرده تا دوستان نزدیک تامی یعنی «پائولی» و «سم» به شکل ملموسی شخصیت‌های خاص خود باشند، نه مثل نسخۀ اصلی که یکی با صرفاً به لطف چهرۀ بولداگ مانند خود از دیگری مجزا می‌شد. این مسئله در گسترش نقش همسر تامی و بها دادنِ بیشتر به زندگی شخصی او هم نمود پیدا کرده تا نهایتاً روایت کاملتری پیش روی مخاطب قرار بگیرد. تمامی نقاط داستانی دقیقاً مثل نسخۀ دو دهه پیش سر جای خود هستند اما با ساختار بسیار بهتری به این نقاط می‌رسیم و حوادث را رقم می‌زنیم. در کنار این‌ها با استفاده از روزنامه‌ها و برنامه‌های رادیویی تلاش شده تا مقطع زمانی رویدادهای داستان، به شکل بهتری برای مخاطب ترسیم شود و به خصوص برای افرادی که آشنایی کمتری با این برهه از تاریخ آمریکا دارند، اطلاعات جالبی ارائه می‌شود.
نسخۀ اصلی Mafia در زمینۀ طراحی مراحل هنوز هم یکی از بهترین عناوین ژانر خود به حساب می‌آید و سازندگان نسخۀ جدید تلاش کرده‌اند تا روح آن گیم‌پلی را به خوبی حفظ کنند اما در کنار تغییراتی که به علت مرور زمان شامل حال بازی شده، با کارگردانی متفاوت لحظات اکشن تلاش شده تا هم برای طرفداران قدیمی سوپرایز‌هایی داشته باشد و هم برای تازه واردها احساس کهنگی نداشته باشد. لازم به ذکر است که بازسازی مافیا هم مثل نسخۀ اصلی و دنباله‌های آن، یک ساختۀ جهان باز تیپیکال امروزی نیست بلکه اثری تماماً خطی است که در شهری زنده اتفاق می‌افتد و خبری از گشت و گذار و بالا رفتن از برج و مواردی از این قبیل نیست و فقط تعدادی آیتم کلکسیونی مثل مجله‌های پالپ، کارت‌های سیگار و ... در بازی پراکنده شده‌اند که در عین طراحی جذابشان، هیچ اجباری برای پیدا کردن آن‌ها در مسیر پیشبرد داستان وجود ندارد.
تغییری که در بخش رانندگی نسبت به نسخۀ اصلی اتفاق افتاده، این است که سازندگان کل کل بین شخصیت‌ها را حین رانندگی به کار اضافه کرده‌اند و البته امکان رد کردن بخش‌های رانندگی رسیدن از نقطۀ 1 به 2 را هم فراهم کرده‌اند که باعث شده این بخش از مراحل، حالتی حوصله سر بر و بیهوده نداشته باشد. درجۀ سختی رانندگی به گونه‌ای طراحی شده که امکان انتخاب حالت عادی و شبیه‌سازی وجود دارد که در حالت شبیه‌سازی با وسایل نقلیۀ خشکی طرف هستیم که شرایط کنترل سختی دارند و به عبارتی این حالت، یادآور جنس رانندگی نسخۀ اصلی است. یکی از ویژگی‌های سری مافیا این بوده که پلیس‌های این سری به عدم رعایت قوانین راهنمایی و رانندگی هم حساس هستند و در صورت مشاهده عدم رعایت قوانین توسط بازیکن، اقدام به جریمه یا دستگیری او می‌کنند که این ویژگی در این نسخه هم حفظ شده اما باز هم امکان صرفنظر از آن در تنظیمات درجۀ سختی وجود دارد.
در بخش تیراندازی با ساختاری نزدیک به Mafia III طرف هستیم، یک کاور شوتر روتین با سلاح‌های نسبتاً محدود و سیستم تیراندازی آرکیدی ولی با این وجود شلیک شاتگان یا مسلسل تامی گان تجربۀ لذت‌بخشی را فراهم می‌آورد. مشکل بخش‌های تیراندازی در معمولی بودن هوش مصنوعی دشمنان است و تغییر درجۀ سختی هم فقط مرگبار بودن تیرهای شلیک شدۀ آن‌ها را افزایش می‌دهد و باعث هوشمندانه‌تر شدن عملکرد آن‌ها نمی‌شود و کماکان مثل ابله‌ها دنبال پناهگاه می‌گردند یا مثل گراز به صورت یک خط صاف به سمت بازیکن حمله‌ور می‌شوند. با این وجود عکس‌العمل دشمنان نسبت به نقطه‌ای از بدنشان که مورد اصابت گلوله قرار گرفته یا سلاح‌های پرتابی مثل نارنجک و کوکتل مولوتف در شکل و شمایل قابل قبولی قرار دارد.
نبرد تن به تن نسبت به نسخۀ اصلی پیشرفت قابل توجهی داشته اما هنوز هم یک ساختار معمولی و ساده به حساب می‌آید که زمان‌بندی از تبحر اهمیت بیشتری در موفقیت در مبارزات تن به تن دارد. امکان انجام برخی مراحل به صورت مخفیانه هم وجود دارد که چیز ویژه‌ای نیست اما می‌تواند برای علاقه‌مندان جذاب باشد. دو بخش Free Ride و Carcyclopedia هم در بازی وجود دارند که در اولی امکان گشت و گذار در شهر وجود دارد اما کار چندانی به جز سرقت اتومبیل‌های خاص برای انجام وجود ندارد و در دومی امکان تست کردن وسایل نقلیه‌ای که به دست آورده‌اید در پیش مسابقه فراهم شده است.
برای دسته‌ای از مخاطبان که گرافیک نقشی بسیار مهم در انتخاب بازی‌هایشان دارد، خبر خوب این است که نسخۀ بازسازی شده در شرایط بسیار خوب و کاملاً امروزی در زمینۀ گرافیک قرار دارد و با یک بازسازی کامل از نظر بصری طرف هستیم. جزئیات قابل توجهی در گوشه و کنار شهر خیالی Lost Heaven مشاهده می‌شود و با وجود اینکه سازندگان خوشبختانه از بزرگ کردن نقشه شهر نسبت به نسخۀ اصلی برای تبدیل شدن به چیزی مشابه آثار جهان باز امروزی پرهیز کرده‌اند اما جزئیاتی که به ساختار ظاهری شهر اضافه کرده‌اند باعث القای حس زنده‌تر بودن شهر شده است. در مورد افکت‌های بصری و نورپردازی هم با اثری با کیفیت در خور توجه طرف هستیم که بالاترین سطح این بخش را در طراحی آتش می‌بینیم که تفاوت چندانی با شعله‌های واقعی ندارد. با این وجود از زیبایی درخشش آب‌های جمع شده در کنار خیابان‌ها و انعکاس محیط روی بدنۀ خودروهایی که هر کدام با ظرافت و دقت فراوان طراحی شده‌اند هم نباید چشم‌پوشی کرد. برخلاف نسخۀ اصلی که حتی همسر شخصیت اصلی داستان هم مدلی مشابه NPCهای معمولی شهر داشت، تمام شخصیت‌هایی که نقشی حتی بسیار کوتاه در خلال داستان دارند، به شکلی خاص و مجزا طراحی شده‌اند اما مشکلی که در Mafia III در مورد طراحی عجیب چهره‌ها وجود داشت، اینجا هم تا حدی مشاهده می‌شود ولی به لطف انیمیشن‌های بهتر چهره‌ها و نبود افکتی که در شمارۀ سوم به چهره‌ها حالتی براق و پلاستیکی داده بود، باعث شده اینجا به طور کلی با چهره‌ها طبیعی‌تری طرف باشیم.
در مورد موسیقی متن بحث چندانی وجود ندارد چرا که از 20 سال پیش تا به امروز معمولاً در میان آثار به یادماندنی از تم اصلی این عنوان بسیار یاد شده و قطعات دیگر هم در همین حدود حس نوستالژی قدرتمندی از خود به جا گذاشته‌اند. اضافه شدن برخی قطعات جدید که به خوبی در کنار قطعات قدیمی قرار گرفته‌اند، آن موسیقی متن محبوب و قدیمی را به بهترین شکل ممکن گسترش داده اما برگ برندۀ بخش صوتی در صداپیشگی آن نهفته است. اگر در نسخۀ اصلی درصد قابل توجهی از شخصیت‌ها توسط برندگان مسابقۀ تقلید صدای «جو پِشی» ایفا شده بودند (توضیح: چنین مسابقه‌ای در عالم واقعی وجود خارجی ندارد یا حداقل امیدوارم چنین کابوسی واقعاً وجود خارجی نداشته باشد!)، در Mafia: Definitive Edition با یک صداپیشگیِ امروزی و مطابق با استانداردهای معمول صنعت گیم در سال 2020 طرف هستیم که خوشبختانه حس و حال مبالغه‌آمیز و کلیشه‌ای نسخۀ اصلی ندارد. بازیگران در عین اینکه سعی کرده‌اند تا حس و حال بازۀ زمانی داستان را در گفتار و کلام شخصیت‌ها حفظ کنند، از آن حالت غلو شدۀ لهجه و بیانی که در آثار سینمایی از شخصیت‌های عضو مافیا سراغ داریم، فاصله گرفته‌اند و همین زیاد نکردن پیاز داغ اجراها کمک کرده تا در این زمینه یک سر و گردن از نسخۀ اصلی بالاتر باشد، البته آن حالت غیرایده‌آل اجراها، کماکان در کار صداپیشۀ یکی دو شخصیت شنیده می‌شود اما با کمی سهل‌گیری قابل چشم‌پوشی است چرا که بقیۀ شخصیت‌ها از حالتی کاریکاتورگونه که آن لهجه‌های کلیشه‌ای ایجاد می‌کنند به طور کامل دور هستند. در کنار این‌ها، دو ایستگاه رادیویی هم به بازی اضافه شده که با گزارش‌های خبری و موسیقی‌های خاص دهۀ 30 میلادی برای افرادی که از رد کردن قسمت‌های رانندگی پرهیز می‌کنند، سرگرمی حین رانندگی را فراهم می‌کنند. یکی از کارهای جالب سازندگان هم در مورد همین رادیوها بوده که وقتی وارد تونل‌های مختلف شهر می‌شویم، مقداری نویز و کاهش کیفیت در برنامه‌های در حال پخش، شنیده می‌شود.
در مجموع Mafia: Definitive Edition به اندازه‌ای که قیمت 40 دلاری آن را توجیه کند محتوا ندارد اما تغییراتی که در طراحی مراحل انجام شده به همراه پیشرفت‌هایی که در بخش‌های گرافیک، بازیگری و گسترش جهانِ بازی اتفاق افتاده کمک می‌کند تا حدی این هزینه را توجیه کنیم و فقط آن را پای نوستالژی نگذاریم و برای گیمرهای جدید، اگر دل به دریا بزنید و این عنوان را خریداری کنید، یک تجربۀ خاص و با کیفیت در ژانر جنایی در انتظار شماست که نسبتاً کوتاه است اما در نظر بگیرید که برخلاف اکثر عناوین جهان باز امروزی با پخش کارهای تکراری و بیهوده در گوشه و کنار نقشه، وقت شما را بی جهت تلف نمی‌کند و داستانی به یادماندنی را هم روایت می‌کند.
نسخۀ نقد و بررسی بازی Mafia : Definitive Edition توسط ناشر در اختیار بازی‌مگ قرار گرفته است.
نظرات