نقد و بررسی فیلم Blindspotting
سینمای پرطرفدار و مفهومی سبک اعتراضی که اغلب در سال‌های اخیر عناوین موفق و بسیار زیادی به خود دیده است؛ روش بسیار هوشمندانه و موثری است که سینماگران معترض به نژادپرستی که از قضا اکثرا اهل امریکا هم هستند، از آن استفاده می‌کنند. سال قبل شاهد فیلم‌های تکان دهنده و موفقی نظیر Get Out و Detroit بودیم که هر یک به طریقی به بررسی زوایای مختلفی از مباحث نژادپرستی در امریکا می‌پرداختند. امسال هم فیلم‌های خوبی نظیر BlackKklansman و Sorry to Bother You را در اکران سینماها مشاهده کردیم. فیلم‌های خوش ساخت و تاثیرگذاری که زوایای جدیدتری را از زندگی امریکایی – افریقایی‌های ساکن کالیفرنیا به نمایش می‌گذاشتند. حالا به تازگی فیلم Blindspotting به اکران رسیده است. اثری خوش‌ساخت، نفسگیر، امریکایی – افریقایی و اوکلندی‌الاصلی که مثل دیگر فیلم‌های نام برده شده در لیست بالا، دست روی سوژه بسیار داغ و پرطرفدار نژادپرستی علیه سیاه پوستان می‌گذارد. فیلم Blindspotting که فیلمنامه‌اش توسط دو بازیگر نقش اصلی‌اش یعنی دیوید دیگز و رافائل کازال نوشته شده است، نه تنها جزو یکی از تاثیرگذارترین آثار در زیرژانر اعتراض علیه نژادپرستی به حساب می‌آید، بلکه باید آن را جزو یکی از بهترین فیلم‌های امسال دانست. فیلمی که از پایین محله‌های اوکلند در ایالت کالیفرنیا سر بیرون زده است و حرفهای زیادی برای گفتن دارد و از طرفی هم حسابی توجه علاقه‌مندان به موسیقی سبک رپ را به خود جلب می‌کند. در ادامه مطلب با بازی‌مگ همراه باشید تا به بررسی فیلم Blindspotting، به کارگردانی کارلوس لوپز استرادا بپردازیم.
دیوید دیگز و رافائل کازال، هر دو بازی بسیار خیره کننده‌ای در فیلم داشتند و امیدواریم آینده در آثار بیشتری شاهد هنرنمایی آن‌ها باشیم.
فیلم Blindspotting همزمان با اینکه یکی از پرچمداران اعتراض به مورد نژادپرستی علیه سیاه پوستان است و حسابی با مشت‌های گره کرده‌اش توی دهن نژادپرستان می‌کوبد، از طرف علاقه مندان به موسیقی سبک رپ هم از اعتبار زیادی برخوردار است. اشتباه نکنید. منظورم از موسیقی سبک رپ، آن سینمایی‌های مجلل و سرتاسر مواد مخدر و مهمانی‌هایی نیست که در آثاری نظیر Straight Outta Campton یا All Eyez On Me مشاهده کرده بودیم، بلکه نشات گرفته از فرهنگ واقعی هیپ هاپ است و به بررسی دلیل اصلی شکل گرفتن سبکی از موسیقی به نام رپ می‌پردازد. اینکه رپ برای استفاده و تاثیرگذاری در چه موقعیت‌هایی شکل گرفت و رپرهای واقعی چگونه با قدرت بازی با کلماتشان، اعتراضاتشان را به گوش بقیه می‌رسانند و به شکلی مستحکم و با اعتماد به نفسی قوی، اعاده‌ی حق می‌کنند. Blindspotting در حالی تمام و کمال به اهمیت بازی با کلمات و استفاده از رپ در بیان اعتراضات (فلسفه موسیقی رپ به طور کلی مربوط به اعتراضات است و برای اولین بار توسط سیاه پوست‌هایی که به نژاد پرستی‌های سفید پوست‌ها اعتراض داشتند، اجرا شد) می‌پردازد که فیلم‌هایی مثل All Eyez On Me و Straight Outta Campton فقط ادعایش را دارند. دیوید دیگز و رافائل کازال، دو رپر اهل اوکلند ایالت کالیفرنیای امریکا هستند که به یک باره تصمیم نوشتن فیلمنامه‌ای برای یک فیلم اعتراضی تمام عیار گرفته‌اند و فیلم Blindspotting را خلق کرده‌اند. سپس کارلوس لویز استرادا به عنوان کارگردان به کمک آن‌ها رفت و پروسه تولید فیلم استارت جدی خود را زد.
کالین درست یک شب قبل از به پایان رسیدن آزادی مشروطش، تنها به همچین فاجعه‌ای نیاز دارد!
فیلم Blindspotting درباره یک جوان سیاه‌پوست به نام کالین (با بازی دیوید دیگز) است که همراه با دوست صمیمی و سفید پوستش مایلز، زندگی می‌کند و درحال سپری کردن دوران آزادی مشروط خود است و در طول فیلم، سه روز انتهایی این دوره آزادی مشروط را مشاهده می‌کنیم. در طول فیلم مدام نگران این هستیم که مبادا کالین کنترل خود را از دست بدهد و مجددا مرتکب یک جرم دیگر شود و باری دیگر به زندان برگردد. این مهم، هنگامی هیجان‌انگیزتر و حساس‌تر از حالت عادی می‌شود که با پیشروی در فیلم، بیشتر و بیشتر با کاراکتر مایلز (با بازی رافائل کازال) آشنا می‌شویم و در می‌یابیم که او همانند یک بمب ساعتی عمل می‌کند و هر لحظه ممکن است با لبریز شدن کاسه صبرش به صورت کاملا ناگهانی و غیر قابل پیش‌بینی، به سیم آخر بزند و زمین و زمان را به هم بدوزد. از همین جهت، کالین وظیفه دارد علاوه بر حفظ آرامش خود، مراقب مایلز هم باشد که مبادا با به بار آوردن حادثه‌ای جدید، هردویشان را به دردسر بیندازد. فیلم Blindspotting خوراک عده‌ای از سینمادوستانی است که ارادت خاصی به حال و هوای پایین محله‌های کالیفرنیا و به ویژه شهر اوکلند دارند. این دسته از طرفداران درام – تریلرهای منحصر به فرد امریکا، عاشق تماشای ماجراهای گانگستری و اتفاقاتی هستند که فقط و فقط در خیابان‌های محله‌های قسمت پایین شهرهایی مثل اوکلند رخ می‌دهند. خیابان‌هایی عریض که در امتدادشان نخل‌های خمیده و صاف به چشم می‌خورند، چراغ‌های نئونی و تابلوهای تبلیغاتی نورانی‌ای که این خیابان‌ها را روشن نگه داشته‌اند و سپس مهم‌تر از همه، نیگاهایی (سیاه پوست در اصطلاح توهین آمیزش) که سرشان درد می‌کند برای کله‌شق بازی در آوردن و ریسک کردن. به این موارد، چند موزیک تمپو پایین سبک رپ را هم اضافه کنید تا ویترین یک فیلم تمام عیار گانگستری – اوکلندی تکمیل شود.
"من فقط دارم حرف می‌زنم!"
فیلم Blindspotting یک ساعت شنی نامرئی در خود دارد که هرچه به تمام شدن شن‌های بالایش نزدیک‌تر می‌شویم، چشممان به کالینی می‌افتد که در شن‌های قسمت پایین درحال دست و پا زدن برای رهایی از شر شن‌ها و رسیدن به هوای آزاد است. کالینی که هر لحظه منتظریم تا کاسه صبرش لبریز شود و با شکستن شیشه بدنه این ساعت شنی، به سیم آخر بزند و همه چیز را به هم بریزد. کالین به تازگی و درست یک شب قبل از به اتمام رسیدن آزادی مشروطش، شاهد به قتل رسیدن یک جوان 26 ساله سیاه پوست توسط یک پلیس سفید بوده و این موضوع فشار روانی بسیار زیادی به او وارد کرده است. این فیلم همانطور که از اسمش پیداست، نقطه کورهای جامعه‌ای را به تصویر می‌کشد که در آن اقشار قدرتمند و زورگویی مثل برخی از پلیس‌ها، اقلیت‌های ضعیف و کم‌اهمیتی مثل سیاه پوست‌های معمولی را به قتل می‌رسانند و در هیچ جای این جامعه، آب از آب تکان نمی‌خورد. گویا این سیاه پوست‌های بخت برگشته تبدیل به نقطه کورهایی شده‌اند که هر بلایی هم که سرشان بیاید، دنیا چشم‌هایش را روی آن‌ها بسته و هیچکس حاضر به رو به رویی با حقیقت نیست. اینجاست که فلسفه اصلی موسیقی اعتراضی رپ ظهور می‌کند و ام سی‌های سیاه پوست را راهی خیابان‌ها می‌کند. جایی که آن‌ها می‌توانند تنها با اتکا به خود و امثال خودشان، فقط و فقط از فن بیان و قدرت بازی با کلماتشان بهره ببرند و اعتراضاتشان را نه در قالب شعارهایی چارچوب‌دار و پاستوریزه، بلکه در قالب اشعاری بسیار عمیق و قابل تامل و با صدایی بلند بیان کنند و اشعارشان را به صورت افرادی بکوبند که در این جامعه، موجب اذیت و آزار آن‌ها شده‌اند و سعی می‌کنند آن‌ها را ضعیف و کم اهمیت جلوه بدهند. سکانس پایانی فیلم که در آن شاهد یک شوآف نفسگیر و فوق‌العاده زیبا از دیوید دیگز، بازیگر نقش کالین هستیم، به قدری جذاب، عمیق و تفکر برانگیز است که به خودی خود به یکی از بهترین سکانس‌ها و تاثیرگذارترین اجراهای سال 2018 تبدیل می‌شود. دیوید دیگز با بازی ستودنی و تحسین‌برانگیز خودش در این سکانس، به همه ثابت می‌کند به همان اندازه که در بازی با کلمات و ادای صحیح آن‌ها حرفهای است، استعداد بازیگری هم دارد و می‌تواند به یک ستاره هالیوودی بزرگ تبدیل شود. اتفاقی که این روزها به لطف فیلم Blindspotting درحال به وقوع پیوستن است. همانطور که گفته شد، فیلم Blindspotting یکی از تامل برانگیزترین، فاش کننده‌ترین و اعتراضی‌ترین فیلم‌های امسال است که ماهیت واقعی موسیقی سبک رپ و بازی هوشمندانه با واژه‌های کلیدی را به بیننده‌اش توضیح می‌دهد و همزمان به بیان یک سری از مهم‌ترین اعتراضات خودش در زمینه نژاد پرستی علیه سیاه پوستان می‌پردازد.
نظرات