بررسی بازی Riders Republic

ساخت بازی‌های جهان باز این روزها برای استدیوهای عظیم شرکت «یوبیسافت» بنظر می‌رسد که تبدیل به امری عادی و از پیش تعیین شده مبدل گشته و به همین منوال شباهت آن‌ها به یکدیگر حتی در مناطق نقشه‌های هر بازی متفاوت نیز انکار ناپذیر است اما دلیلی وجود دارد که یوبیسافت همچنان با تمام قدرت به این کار ادامه می‌دهد و آن هم چیزی نیست جز اینکه این مدل از بازیسازی همان چیزی است که طرفدارانش می‌خواهند و جواب می‌دهد! Riders Republic ساخته جدید این استدیو نیز به راحتی می‌توان به آن لقب The Crew 3 را داد زیر شباهت‌های آن با بازی ذکر شده چیزی بیشتر از یک الهام گیری ساده و فراتر از شباهت بقیه بازی‌های جهان باز این استدیو به یکدیگر است، حال اینکه آیا چنین موضوعی منفی یا بد تلقی می‌شود؟ جواب یک خیر بزرگ است اما خوشبختانه یا متاسفانه این خط مشی مشخص باعث شده که مشکلات این بازی‌ها نیز شبیه یکدیگر باشد. Riders Republic تلاشی تحسین برانگیز برای بازیابی ژانر ورزش‌های اکستریم است اما به مانند بقیه ساخته‌های استدیو در جزییات و آن نکاتی که یک بازی قابل قبول را به بازی خوب یا عالی تبدیل می‌کند کوتاهی‌های زیادی کرده است.

قبل از زدن شیرجه‌ای عمیق در بررسی بازی ذکر یک مورد در رابطه با آن واجب است و آن هم در رابطه با دیالوگ‌ها و بصورت کلی شخصیت‌های ساخته و پرداخته شده در بازی است. بله در این نوع از بازی‌ها شاید پایین‌ترین نقطه برای ایراد گرفتن چنین موضوعی باشد اما در طول 20 سال بازی کردن بازی‌های ویدیویی، پیدا کردن دیالوگ‌ها و شخصیت‌هایی به این افتضاحی را امری سخت می‌دانم! شخصیت‌های بازی به مانند آن meme استیو بوشمی با دیالوگ معروف How do you do, fellow kids? می‌اندازد! استفاده از کلمات و اصطلاحاتی که شاید اگر برای اوایل دهه 00 میلادی بود تحمل پذیر بود اما بیست سال بعد؟ شکنجه‌ای نامتنهی!

از این بخش که اولین برخورد شما با بازی است گذر کنیم به بهترین قسمت بازی می‌رسیم، جهانی باز و زیبا برگرفته از بهترین نقاط طبیعی آمریکای شمالی که شاید بهترین منطقه برای جهان این بازی باشد. چیزی که لازم به اشاره است به مانند خود بازی، ما شاهد جهانی بسیار بزرگ و عظیم و شاید یکی از بزرگترین بازی‌های ساخته شده یوبیسافت در مقیاس وسعت و اندازه هستیم و با اینکه در دیدی کلی زیبا بنظر می‌رسد اما جزییات در آن بسیار بد است. گرافیک بازی قابل قبول و راضی کننده است بخصوص که در طول بازی کردنتان تقریبا به لودینگی برنمیخورید و همان عظمت آن کیفیت آن را توجیح می‌کند اما خب حتی در نسل قبل هم بازی‌های بسیار بزرگی داشتیم که کیفیت کلی بافت‌های محیطی و یا حتی لود شدن محیط در آن بسیار بهتر و با کیفیت‌تر بود و از آنجایی که بیش از نود درصد محیط بازی را بافت‌های گیاهی و کوه و دشت و دره در بر گرفته است جای پیشرفت بسیار زیادی برای آن وجود داشت.

شما می‌توانید در این پارک بزرگ از وسیله‌های متنوعی در طول بازی استفاده کنید، از وینگسوت‌های جت دار یا سنجابی مانند گرفته تا دوچرخه‌ها و اسنوبرد و اسکیت برفی. شما وظیفه دارید با این وسایل به مسابقات متنوعی از نوع استایل‌های اسکیل محور گرفته تا مسابقات زمانی عادی بپردازید و با کسب امتیاز‌های تجربه به لول‌های بالاتر و همچنین تجهیزات بهتر و قوی‌تر دست پیدا کنید. با اینکه بازی در حال حاضر نیز از نظر محتوا بسیار غنی و شاید کمی بیش از اندازه غنی نیز باشد اما یوبیسافت قول داده که باز هم محتواهای بیشتری را در طول زمان به آن اضافه خواهد کرد و دنیای بازی رو گسترش خواهد داد و حتی Year 1 Pass هم برای آن معرفی شده است.

شاید در این لحظه از خود بپرسید که چرا محتوای بیش از اندازه می‌تواند نکته‌ای آزار دهنده قلمداد شود، نکته‌ای که در اکثر ساخته‌های جهان باز یوبیسافت وجود دارد و حداقل تجربه شخصی بنده این بوده است که تقریبا در 10 ساعت اول بازی‌های اخیر این استدیو شما تمام و کمال هرچیزی که گیم پلی می‌تواند هر مدتی که بازی ادامه پیدا کند را مشاهده و تجربه می‌کنید و در ادامه شما به تکرار این 10 ساعت، حال می‌تواند 50 یا 100 یا 200 ساعت باشد می‌پردازید. معمولا اکثر بازی‌ها سعی می‌کنند کلیت گیم پلی را بصورت زمان بندی‌های دقیق مشخص در طول بازی و تا قبل از اکت سوم کامل نمایان کنند که شما در اکت آخر بتوانید از کلیت آن لذت ببرید اما به هر دلیلی یوبیسافت این سیاست را اتخاذ نمی‌کند و البته دلایل دیگری که شاید مناسب این نقد نباشد و نیاز به مقاله جدی خود داشته باشد. برای همچین راه و روشی که یوبیسافت در نظر گرفته، بازی نیاز دارد که به اصطلاح گیم پلی لوپ یا چرخه بی نقصی داشته باشد اما این نکته که شاید بسیار سلیقه‌ای نیز باشد از نظر من حداقل در ساخته‌های اخیر این استدیو وجود ندارد. Riders Republic نیز در دید کلی گیم پلی آرکیدی بسیار مناسبی به همراه یک سیستم فیزیک بسیار بد و مفتضح دارد که قابل تحمل است اما اینکه آیا این گیم پلی برای تجربه‌ای 50 الی 100 ساعت مناسب باشد از نظر من واقعا جوابگو نیز و بیشتر از اینکه بازی تلاش کند تا پلیر جذب آن شود بیشتر این پلیر است که باید ببیند می‌تواند همان کارهای 10 ساعت اول را برای آن مدت زمان طولانی تکرار کند و همچنان برایش لذت بخش باشد یا نه.

RR یک بازی تمام آنلاین است هرچند می‌توانید به چند بخش آن بصورت آفلاین سر بزنید و بازی کنید اما خبری از پیشرفت و ارتقا در آن نیست و بصورت کلی بازی را باید همیشه آنلاین در نظر بگیرید و این مورد را در خرید خود لحاظ کنید. با این وجود حداقل برای این بازی این همیشه آنلاین بودن نکته بسیار مثبت و مناسبی است و همچنین کراس پلتفرم ( یعنی هر پلتفرمی شامل Xbox و PC و PS می‌توانند با یکدیگر بازی کنند) بودن آن باعث شده است که بازی هیچوقت از لحاظ بازیکن کمبود نداشته باشد و مپ شلوغی را داشته باشید. ذکر چند نکته الزامی است، بازی در مسابقات تک نفره خود ( بصورت کلی آفلاین در آنلاین) از هوش مصنوعی عادی بهره نمی‌برد و بجای آن از سیستم جدید و بنظر آینده دار و جالبی استفاده می‌کند. بازی از هر مسابقه‌ای که شما در آن انجام می‌دهید اطلاعات جمع می‌کند و برای مسابقه‌های دیگر بازیکن‌ها شما را بصورت گوست یا همان روح مانند به تقابل با آن‌ها روبرو می‌کند. بدین صورت که بازی الگوریتم‌های مشخصی برای دسته بندی و دادن یک درجه سختی مشخص به شما تحت امتیاز یا زمان در نظر گرفته است و بازیکنی که درجه سختی مشخصی را برای مسابقات خود تعیین می‌کند حالت روح بازیکن‌های دیگر را مناسب با همان درجه سختی برای تقابل با خود می‌بیند. سیستمی بسیار جالب و آینده دار که باعث می‌شود حس کنید که همچنان حتی در حالت تک نفره نیز با دیگر اشخاص واقعی مسابقه می‌دهید و قطعا یوبیسافت و بازی‌های به چنین داده و اطلاعاتی با توجه به طرفدارانش برای محقق بخشیدن آن دسترسی دارد و از نظر من می‌تواند آینده هوش مصنوعی (یا دیگر واقعی؟!) برای بازی‌های مسابقه‌ای و ورزشی باشد.

بازی مسابقات چند نفره‌ای تحت عنوان Mass Races نیز بصورت هر یک ساعت یکبار در نظر گفته است که بصورت همزمان 64 نفر (در کنسول‌های PS5 و Xbox SX/S) با یکدیگر مسابقاتی ترکیبی از تمام وسایل را انجام می‌دهند، بدین صورت که در ابتدا برای مثال شما مسابقه را با دوچرخه شروع می‌کنید و سپس باید از وینگ سوت خود استفاده کرده و در ادامه از اسکیت برد خود در کوهستان استفاده کنید و دوباره در آخر به دوچرخه روی بیاورید. مسابقاتی عظیم و بسیار درهم برهم بخصوص با سیستم فیزیک بسیار بد بازی و برخوردهای غیر قابل انتظار و بسیار آزاردهنده اما بطرز عجیبی بسیار خنده دار و لذت بخش که عظمت تقابل این همه بازیکن با یکدیگر شما را به وجد میاورد و به شخص هر یک ساعت منتظر این هرج و مرج خالص و بامزه بودم.

موسیقی در چنین بازی‌هایی می‌تواند نقشی مهم و حیاتی بازی کند و نزدیک‌ترین مثالی که بیاد می‌آورم که با این بازی شباهتی انکار ناپذیر در فضای آن دارد Dirt5 است که موسیقی‌هایش و آلبوم منتخب شده برای آن توانست بخش مهمی از تجربه آن را شکل دهد. متاسفانه اما RR حداقل برای سلیقه من موسیقی مناسبی نداشت که با جو و فضای محیط‌های طبیعی آن همخونی داشته باشد و من فردی سختگیر در موسیقی نیستم و احتمالا افراد زیادی به مانند من این مورد را احساس خواهند کرد اما در مبحث صدگذاری اگر از شخصیت‌های آن و دیالوگ‌های تهوع آور آن‌ها گذر کنیم با بازی مناسبی روبرو هستیم. صدای برخورد لاستیک‌های دوچرخه با سطوح متفاوت و اسکیت بر روی برف و پرواز در دره‌ها و کوه‌ها کاملا واقع پذیر نواخته شده است و باعث می‌شود با محیط و کلیت بازی ارتباط بهتری برقرار کنید و حتی بطرز عجیبی اگر آهنگ‌های ناهنجار آن را قطع کنید باعث ایجاد آرامشی قابل توجه با گردش در محیط‌های زیبای بازی شوید.

بازی Riders Republic آینه‌ای تمام نما از اکثر ساخته‌های اخیر استدیوهای یوبیسافت است، ایده‌هایی بسیار قابل توجه و انعطاف پذیر که با کمی دقت و توجه بیشتر می‌توانست تبدیل به چیزی عظیم و خاطره برانگیز شود اما به هر دلیلی این اجازه به سازندگان آن داده نشده است. با تمام این تفاسیر و کمبودهای متنوع آن بخصوص در امر میکروترنزاکشن، بازی هنوز هم می‌تواند برای قشر زیادی بخصوص عاشقان محیط‌های باز بسیار لذت بخش و فریبنده باشد اما چیزی که مطمئنا همه بازیکنانش به آن اشاره خواهند کرد این است که بازی پتانسیل بسیار بیشتری برای درخشش داشت، صحبتی که این روزها در مورد اکثر ساخته‌های یوبیسافت به گوش می‌رسد.

نسخه نقد و بررسی بازی Riders Republic توسط ناشر در اختیار بازی مگ قرار گرفته است