سونی تفاوت بین بازی‌های فرست پارتی و سکند پارتی را روشن کرد

سال‌هاست که درباره تفاوت‌های میان بازی‌های فرست پارتی (First-Party)، سکند پارتی (Second-Party) و دیگر اصطلاحات مشابه بحث‌های زیادی در میان گیمرها وجود دارد. بسیاری از گیمرها فکر می‌کردند که بازی‌های فرست پارتی همان‌هایی هستند که توسط استودیوهای تحت مالکیت پلتفرم تولید و منتشر می‌شوند، در حالی که بازی‌های سکند پارتی همچنان توسط همان پلتفرم منتشر می‌شوند، ولی توسط استودیوهایی ساخته می‌شوند که مالکیت آن‌ها متعلق به پلتفرم نیست.

اما در دهه اخیر، سونی باعث سردرگمی بیشتری شده است. به عنوان مثال، بازی‌هایی مثل Death Stranding که توسط استودیوهای خارجی توسعه یافته بودند، به عنوان بازی‌های فرست پارتی معرفی شدند.

شوهی یوشیدا، رئیس سابق استودیوهای پلی‌استیشن، اخیراً در مصاحبه‌ای این ابهامات را روشن کرده است. او در گفت‌وگویی با پادکست Sacred Symbols+ توضیح داد که تفاوت‌های دقیق بین این اصطلاحات چیست.

یوشیدا توضیح داد: «وقتی یک بازی توسط یک توسعه‌دهنده (حتی یک توسعه‌دهنده مستقل) ساخته شده و توسط پلی‌استیشن منتشر می‌شود، ما آن را بازی فرست پارتی می‌نامیم.»

او به عنوان مثال به بازی Housemarque اشاره کرد که پیش از خریداری شدن توسط سونی، بازی‌هایی مانند Resogun را توسعه داده بود. یوشیدا ادامه داد: «ما هزینه ساخت این بازی‌ها را پرداخت کردیم و آن‌ها را منتشر کردیم، اما هنوز استودیو متعلق به سونی نبودند.»

یوشیدا سپس افزود: «بازی‌های سکند پارتی ، زمانی هستند که یک شرکت مستقل بازی را ایجاد و یا جزئی از هزینه ساخت آن را تأمین می‌کند، اما مالکیت حقوق معنوی بازی همچنان به آن شرکت تعلق دارد. یک نمونه از این دست، Rise of the Ronin است که توسط Koei Tecmo ساخته شده و پلی‌استیشن آن را منتشر می‌کند.»

او در ادامه گفت: «بازی‌های انحصاری طرف سوم (Third-party exclusives) که در ابتدا تنها برای پلی‌استیشن منتشر می‌شوند را هم ما به عنوان "Partner titles" می‌نامیم. برای مثال، Final Fantasy 16 که ابتدا برای پلی‌استیشن منتشر شد، یک بازی طرف سوم انحصاری بود.»

یوشیدا همچنین اشاره کرد که در دوران مدیریت خود در پلی‌استیشن، بازی‌های زیادی را که توسط استودیوهای خارجی توسعه داده می‌شدند، به عنوان بازی‌های فرست پارتی منتشر کرده است. اما در سال‌های اخیر، تعداد قراردادهای سکند پارتی بیشتر شده است.

او به یاد آورد که نخستین نمونه از این نوع قراردادها، بازی‌های Nioh و Nioh 2 بودند. این بازی‌ها ابتدا توسط Koei Tecmo در ژاپن توسعه داده شدند، اما در خارج از آسیا، پلی‌استیشن این بازی‌ها را منتشر کرد که طبق تعریف آن‌ها، یک قرارداد سکند پارتی بود.

خلاصه دسته‌بندی سونی از انواع بازی‌ها:

• بازی‌های First-Party: بازی‌هایی که توسط سونی تأمین مالی و منتشر شده‌اند و معمولاً حقوق معنوی آن‌ها متعلق به سونی است.

• بازی‌های Second-Party: بازی‌هایی که توسط یک شرکت مستقل ساخته و یا بخشی از هزینه ساخت آن‌ها توسط سونی تأمین می‌شود. حقوق معنوی بازی معمولاً متعلق به شرکت سازنده است.

• بازی‌های طرف ثالث خاص (Third-party exclusives): بازی‌هایی که توسط یک شرکت خارجی ساخته و منتشر می‌شوند، اما ابتدا یا انحصاراً برای پلی‌استیشن عرضه می‌شوند.

• بازی‌های طرف سوم: بازی‌هایی که به طور کامل توسط یک شرکت خارجی ساخته و منتشر می‌شوند.

یوشیدا همچنین تأکید کرد که هرچند این تعریف‌ها مشخص هستند، ممکن است در برخی موارد قراردادها متفاوت باشد و استثناهایی وجود داشته باشد. برای مثال، Death Stranding 2 که توسط سونی منتشر می‌شود ولی مالکیت IP آن در اختیار کوجیما پروداکشن است، در واقع یک نمونه مرزی بین بازی‌های فرست پارتی سکند پارتی است.