نقد و بررسی بازی Call of Duty: Black Ops Cold War

عنوان Black Ops Cold War آن بازگشت باشکوهی نیست که بسیاری از طرفداران سرسخت کال آو دیوتی مدت‌هاست انتظارش را می‌کشند، اما دقیقا همان چیزی است که یک کال آو دیوتی باید باشد؛ دوست داشتنی، کلیشه‌ای، هیجان انگیز و بهم ریخته. کلد وار ذات واقعی یک کال آو دیوتی را دارد و به خاطر همین، برای بسیاری از بازیکنان تجربه‌ای بهتر از Modern Warfare 2019 خواهد بود. جدا از گان پلی معرکه و بخش چند نفره اعتیاد آورش، می‌داند چگونه باید از لحظه ابتدایی تا پایان کمپین به اندازه کافی تنوع ایجاد کند و مهم‌تر از آن، می‌داند که چگونه حتی در آرام‌ترین لحظات بازی، شما را سر جای خود نگه دارد.

سال قبل تیم "اینفینیتی وارد" تلاش کرد تا با ریبوت یکی از محبوب‌ترین عناوین این فرنچایز یعنی مدرن وارفیر، اشتباهات قبلی خود را جبران کند؛ اگرچه تا حدی در این امر موفق شد، اما نتوانست آنچه که طرفداران واقعا انتظار داشتند را به آن‌ها ارائه دهد. حال تیم "تری آرک" تصمیم گرفته با عرضه کلد وار همان مسیر اینفینتی وارد را پیش ببرد و با اضافه کردن ویژگی‌های جدید و در عین حال، وفادار ماندن به ریشه‌های سری، کال آو دیوتی را به دوران اوج خود برگرداند. البته کلد وار یک ریبوت نیست، بلکه ادامه‌ای برای عنوان بلک آپس که در سال 2010 منتشر شد به حساب می‌آید.

ماجرای بازی در اوایل دهه هشتاد میلادی آغاز می‌شود؛ درست بین اتفاقات اولین بلک آپس و فلش بک‌های بلک آپس 2. شما در نقش فردی به نام Bell هستید؛ شخصیتی که در ابتدای بازی خودتان جنسیت، بک گراند و تعدادی از ویژگی‌ها و مهارت‌های او(که در گیم پلی تاثیر گذار هستند) را مشخص می‌کنید. البته در تعدادی از مراحل، کنترل پروتاگونیست محبوب بلک آپس یعنی الکس میسون را به دست می‌گیرید.

چندین سال از جنگ ویتنام و آمریکا می‌گذرد و حال خطر جدیدی دنیا را تهدید می‌کند؛ Perseus، یک مامور شوروی که قصد دارد با حمله به کشورهای اروپایی و آمریکا، جهان را تحت سلطه خود دربیاورد. از این رو، رونالد ریگان(چهلمین رئیس جمهور آمریکا) به مورد اعتمادترین مامور خود یعنی راسل ادلر(یک مامور CIA) و تیم او دستور می‌دهد به هر قیمتی که شده پرسیوس را پیدا کرده و هرچه سریعتر نقشه‌هایش را متوقف کنند. از همینجاست که داستان اصلی آغاز می‌شود و بل و میسون که از اعضای تیم ادلر هستند، در کنار شخصیت‌های قدیمی مانند هادسون و وودز و همچنین شخصیت‌های جدیدی مانند هلن پارک(یک مامور MI6) کار خود برای پیدا کردن پرسیوس را شروع می‌کنند. داستان کلی بازی شباهت زیادی به داستان‌های کلیشه‌ای فیلم‌های بلاک باستر که صرفا برای سرگرم کردن مخاطب ساخته می‌شوند، دارد. اما دلیل اصلی جذابیت کمپین کلد وار همین روایت کلیشه‌ای است؛ برخلاف داستان مدرن وارفیر که ترکیب عجیبی از روایت واقع گرایانه و روایتی کلیشه‌ای بود، کلد وار ریتم داستانی متعادلی دارد و سعی نمی‌کند با بیش از حد دارک یا جدی بودن مخاطب را تحت تاثیر قرار دهد. در عوض، از همان ابتدا با سکانس‌های هیجان انگیز و Set Pieceهای خیره کننده‌ای که این فرنچایز همیشه بخاطرشان مشهور بوده، شما را تا آخرین لحظه سر جای خود نگه می‌دارد. به طور کلی لحن روایت داستانی کلد وار چندان جدی نیست و همین باعث می‌شود شباهت بیشتری به یک کال آو دیوتی واقعی داشته باشد.

شخصیت پردازی بسیار خوب بازی نیز از اهمیت زیادی برخوردار است؛ دیدن دوباره وودز، میسون، هادسون و تنش‌ها و درگیری‌هایی که بین آن‌ها وجود دارد برای من بسیار لذت بخش بود. حتی کارکترهای جدیدی مانند ادلر و پارک هم چیزی از شخصیت‌های قدیمی کم نداشته و از همان ابتدای کار توجه شما را به خود جلب می‌کنند؛ به خصوص آدلر که درست مانند یک جاسوس دو روی CIA در دهه هشتاد میلادی به نظر می‌رسد(و شباهت زیادی به رابرت ردفورد دارد). علاوه بر اینها، به نظر من اینکه پروتاگونیست یک کال آو دیوتی Mute باشد، یک نقطه قوت بزرگ به حساب می‌آید؛ بل در طول بازی صحبت نمی‌کند و همین باعث می‌شود شما راحت‌تر بتوانید خود را جای او بگذارید.

جای تاسف دارد که داستان به تعدادی از شخصیت‌ها آنقدر که باید نمی‌پردازد؛ وودز و میسون بیشتر شبیه شخصیت‌های فرعی هستند و نقش چندان پررنگی ندارند؛ درکنار آن دو، شخصیت‌های دیگری مانند Sims و Lazar(هم تیمی‌های شما) صرفا برای پر کردن چند جای خالی در بازی قرار داده شده‌اند. این قضیه در مورد آنتاگونیست بازی یعنی پرسیوس هم صدق می‌کند و متاسفانه داستان، وقت زیادی را برای آشنا کردن شما با او نمی‌گذارد. مهم‌تر اینکه به دلیل بیش از حد کوتاه بودن بخش داستانی، در پایان بسیاری از سوال‌های شما بدون جواب باقی خواهند ماند. کوتاه بودن کمپین یک کال آو دیوتی مشکل عجیبی نیست، اما کلد وار حداقل یک یا دو مرحله دیگر لازم داشت تا بسیاری از مسائل را برای بازیکنان روشن کند.

از لحاظ گیم پلی و گان پلی، کلد وار چیزی بین ریبوت مدرن وارفیر و عناوین قدیمی سری به نظر می‌رسد؛ گان پلی بازی نه زیاد طبیعی و بتلفیلد مانند است و نه زیاد تاریخ مصرف گذشته. حس تیر اندازی، Recoil یا لگد اسلحه‌ها، دقیقا همان چیزی است که باید باشد. نرم، روان و عالی؛ طوری که هم طرفداران قدیمی سری و هم دیگر بازیکنان راضی خواهند بود. جلوه‌های بصری مانند انیمیشن‌های خوب و همچنین افکت‌های صوتی مناسب مانند صداهای متفاوت اسلحه‌ها نیز، گان پلی را به اوج کمال می‌رسانند. ناگفته نماند که اینبار بجای استفاده از چاقوی شخصیت اصلی، می‌توانید با فشار دادن آنالوگ سمت راست، دشمنان را با یک Takedown از سر راه بردارید(یا آنالوگ را نگه دارید تا از آن‌ها به عنوان یک Body Shield استفاده کنید) که این ویژگی یک حس سینمایی زیبا را به کمپین بازی اضافه می‌کند.

مهم‌تر از گان پلی، گیم پلی کلی بازی است که به لطف لول دیزاین عالی و سبک کارگردانی مناسب، همواره جذابیت خود را حفظ می‌کند. در مراحل آرام و مخفی کاری، همیشه بیشتر از یک راه برای رسیدن به هدف وجود دارد و مراحل پر سر و صدا با وجود خطی بودن، بخاطر گان پلی مناسب و سکانس‌های اکشن و دیدنی بازی، به هیچ عنوان خسته کننده نمی‌شوند. لازم به ذکر است که تعدادی دیالوگ و انتخاب در برخی مراحل وجود دارند که باعث ایجاد تغییرات کوچکی در داستان اصلی می‌شوند؛ اگرچه این انتخاب‌ها تاثیر آنچنانی در داستان کلد وار ندارند، انگیزه خوبی برای تجربه دوباره یا حتی سه باره کمپین هستند.

تمام کردن کمپین اصلی فقط به 5 یا 6 ساعت طول می‌انجامد(حتی روی سخت‌ترین درجه). و مشکل بزرگ‌تر این است که دو یا سه مرحله فرعی موجود در خط داستانی، حداکثر نیم ساعت به تجربه شما اضافه می‌کنند. همانطور که قبلا اشاره شد، کوتاه بودن کمپین کال آو دیوتی چیز عجیبی نیست، اما کمپین کلد وار واقعا زودتر از چیزی که انتظار می‌رود خاتمه می‌یابد.