بررسی بازی 2 Ninja Gaiden Sigma

بازی Ninja Gaiden 2 در زمان عرضه موانع بزرگی بر سر راه موفقیت خود می‌دید، مسائلی مثل دستیابی به قله‌ای که قسمت قبلی بدان دست یافته بود و همچنین عرضۀ روی پلتفرم‌های جدیدی که هنوز کسی به طور کامل پتانسیل آن‌ها را کشف نکرده بود، دست به دست هم دادند تا این عنوان نتواند از نظر منتقدین در حد و اندازۀ نسخۀ پیشین ظاهر شود. نسخه‌ای که در قالب پکیج Ninja Gaiden: Master Collection در اختیار علاقه‌مندان قرار گرفته، باز هم نسخۀ سیگماست که تغییراتی که در آن داده شده حتی نسبت به تغییرات عنوان قبلی هم با مخالفت بیشتری از سوی طرفداران مواجه شد. این مسئله که آیا این تغییرات اساسی واقعاً به بازی آسیب زده و یا اینکه در مقایسه با قسمت قبلی با ساخته‌ای کم مایه‌تر طرف هستیم، موضوع اصلی مطالبی است که در ادامه می‌خوانید.

بعد از حوادث قسمت قبلی، Ryu Hayabusa تبدیل به قهرمانی مشهور شده به طوری که یک مأمور CIA در توکیو برای درخواست کمک به دنبال او می‌گردد. ماجرا از این قرار است که یک قبیله نینجایی رقیب، قصد دارد تا با استفاده از یک مجسمه که در اختیار قبیلۀ «ریو» است، تعدادی از شیاطین مخوف را برای هدفی نامشخص به این دنیا احضار کند. باز هم یک حملۀ دیگر به زادگاه ریو و درگیری دوبارۀ او با حوادثی از بالای بلندترین آسمان‌خراش‌ها تا قعر دخمه‌های جهنم، ماجراهایی غیرمنتظره برای او و دوستانش رقم خواهند زد.

شخصیت‌پردازی کماکان در حد فیلم‌های درجه دو است اما این بار به جای دیالوگ‌های مضحک، شاهد مونولوگ‌های نامربوط از جانب هیولاهای اصلی هستیم که مثلاً هیولایی که از شکسپیر نقل و قول می‌کند احتمالاً از نظر تیم نویسندگی در جهت عمق بخشیدن به کار بوده اما در اجرا بیشتر باعث خندۀ مخاطب می‌شود. به طور کلی روایت باز هم مثل قسمت قبلی بد و کلیشه‌ای است و مونولوگ‌گویی‌های دشمنان کلیدی هم کمکی به بهتر شدن ماجرا نکرده است.

ساختار گیم‌پلی تقریباً همان چیزی است که در قسمت قبلی هم وجود داشت: دو نوع حملۀ مختلف با سلاح‌های اصلی که بر حسب سبک و سیاق خود و موقعیتی که در آن هستید می‌توانید هر از بین سلاح‌هایی که به دست می‌آورید آزادانه انتخاب کنید، سلاح‌های دورزن که جایگزین سلاح‌های پرتابی/نینجایی قسمت قبل شدند، جادوهای مبتنی بر عناصر طبیعی و نهایتاً آیتم‌های کمک کننده. تعداد زیادی از دشمنان انسانی هم همان‌هایی هستند که هزاران نفر از آن‌ها را در تجربۀ قبلی از دم تیغ گذراندیم اما در فراوانی دشمنان هیولایی، پیشرفت خوبی اتفاق افتاده که به نظر می‌رسد تاییدی بر ادعای بیش از یک دهه پیش منتقدان مبنی بر عدم پیشرفت این اثر است اما تفاوت اساسی Ninja Gaiden 2 در اصلاحات و ریزه‌کاری‌هایی است که روی کمبودهای نسخۀ قبلی انجام گرفته است.

بزرگترین مشکل Ninja Gaiden بدون شک دوربین آن بود که در محیط‌های بسته و خصوصاً در هنگام باس‌فایت‌ها، لحظات کلافه کننده‌ای را رقم می‌زد. تیم سازندگان در این نسخه تا جایی که توانسته‌اند عملکرد دوربین را بهبود بخشیده‌اند و با طراحی بهتر محیط‌ها، دردسرهای دوربین را به حداقل رسانده‌اند که به طور مستقیم باعث عادلانه‌تر شدن مبارزات شده است. در عرضۀ اولیه Ninja Gaiden 2، برای اینکه درجۀ سختی را یک پله بالاتر از قبل باشد، بر تعداد دشمنان افزوده شده بود که در برخی مراحل باعث می‌شد برای سازندگان آرزوی مرگی زجرآور داشته باشیم. در نسخۀ سیگما با کاهش تعداد دشمنان اما افزایش میزان سلامتی و تأکید روی همکاری آن‌ها در حملات، مبارزات از حالتی اعصاب خردکن به سطحی با چالش منطقی برگشته، هر چند همین مسئله یکی از نکاتی است که به عنوان ایراد نسخۀ سیگما از آن یاد می‌شود.

دیگر پیشرفت مهم، در طراحی سلاح‌های دور زن بوده که هر چقدر در قسمت قبلی مثلاً تیر و کمان حکم سرطانی را داشت که در تلاش بودیم تا در همه حال از آن اجتناب کنیم، اینجا تبدیل به سلاحی کاربردی شده است. ویژگی جدیدی که در Ninja Gaiden 2 شاهدش هستیم، امکان قطع اعضای بدن دشمنان است که تا قبل از آشنایی کامل با این سیستم، سوپرایزهای خاصی را رقم می‌زند چرا که دشمنی که پاهای او را قطع کرده بودید، کشان کشان خودش را به ریو می‌رساند و بعد از چسبیدن به او، خودش را منفجر می‌کند! رابط کاربری و منوها هم طراحی مدرن‌تر و بسیار بهتری پیدا کرده به طوری که این بار تعویض سلاح‌ها و جادوها مثل استفاده از آیتم در قسمت قبلی با استفاده از d-pad و به شکلی سریع انجام می‌گیرد.

مراحل اضافۀ نسخۀ سیگما نسبت به عرضۀ اولیه، این بار روی 3 شخصیت مجزا تمرکز دارد که همۀ این شخصیت‌ها در هر 3 بخش غیر داستانی قابل دسترسی هستند. بخش‌های غیر داستانی شامل این 3 مورد است: Chapter Challenge که در آن با سلاح‌ها و جادوهای آپگرید شده می‌توانید برای بدست آوردن بیشترین امتیاز در مراحل مختلف اقدام کنید، Tag Missions که به صورت دو نفره باید تعداد به نظر بی‌پایانی از دشمنان را از بین ببرید و Ninja Race که از دل نسخۀ PS Vita بیرون آمده و باید در مدت زمانی مشخص به نقطه پایان برسید و در این راه با کشتن دشمنان زمان بیشتری به دست آورده و سرعت حرکت خود را افزایش می‌دهید. بزرگترین ایراد Ninja Gaiden 2 در تقریباً حذف کامل معماها و افزایش لحظات پلتفرمینگ است که در اینجا دوربین با وجود اصلاح ضعف‌های آن، با سیستم پرش نامأنوس بازی همراه می‌شود و شما را شکنجه می‌کند.

پیشرفت بخش گرافیک نسبت به قسمت قبل، با توجه به فاصلۀ یک نسل و تاکید Itagaki بر استفاده از تکنولوژی تا حد نهایت، کاملاً ملموس و مشخص است اما نهایتاً در قیاس با آثار امروزی حرف چندانی برای گفتن ندارد که این عقب بودن، در کیفیت بافت‌های محیطی بیشتر از دیگر بخش‌ها به چشم می‌آید. برخلاف نسخۀ قبل که معماری و هنر تمام جهان را در یک شهر جا داده بود، این بار ریو به نقاط مختلفی از جهان سفر می‌کند که باعث شده علاقۀ سازندگان به استفاده از سبک‌های معماری ملل مختلف، مثل قبل عجیب نباشد اما از خاص بودن حس و حال طراحی کار کاسته است. دوبلۀ انگلیسی این بار با دقت و علاقۀ بهتری انجام گرفته و هر چند هنوز هم با کیفیت ایده‌آل نقش‌آفرینی فاصله دارد ولی پیشرفت آن مشهود است و البته باز هم مثل قسمت قبل، دسترسی به دوبلۀ ژاپنی کماکان میسر است. موسیقی متن بر خلاف قسمت قبل نتوانسته آن طور که باید و شاید با لحظات همراه شود اما خود این قطعات، به تنهایی کیفیت و هیجان خوبی به همراه دارند.    

در مجموع با توجه به اصلاحات ساختاری خوبی که نسبت به قسمت قبلی انجام گرفته و سود بردن از پیشرفت‌های تکنولوژی در فاصلۀ 4 ساله‌ای که بین عرضۀ این دو قسمت وجود دارد، Ninja Gaiden 2 توانسته در برخی از ویژگی‌ها حتی از سلف خود ماندگاری بهتری داشته باشد. شاید نوآوری و پیشرفت قابل توجهی را از منظر گیم‌پلی را شاهد نباشیم اما رفع تعدادی از دردسر سازترین مشکلات قسمت قبل کمک کرده تا این عنوان، اکشنِ استانداردتری باشد که یارای رقابت با آثار امروزی را هم دارد.