بررسی بازی Minute of Islands

زمانی اذعان به داشتن یک اختلال روانی با واکنش‌های منفی و احمقانه‌ای از سوی جمع کثیری از مردم رو به رو می‌شد که به طور مستقیم باعث شده بود تا خیلی از افراد، برای پیگیری مشکلاتشان از خدمات درمانی استفاده نکنند. خوشبختانه در سال‌های اخیر و به لطف صداقتی که برخی از چهره‌های مشهور در مورد مطرح کردن مشکلات خودشان به خرج دادند، آرام آرام این دید اشتباه نسبت به اختلالات برداشته شده و آثار روایی قابل توجهی متمرکز بر این مشکلات ساخته شده است. بازی‌های ویدئویی هم از این جریان جا نمانده‌اند و با آثاری مثل Celeste، Iris and the Giant، Hellblade و ... به اثرات مختلف فردی و اجتماعی این دسته از اختلالات پرداخته‌اند. بازی Minute of Islands، ساختۀ جدید Studio Fizbin هم یکی از همین آثار است که دست روی مسائلی مثل تنهایی و اثرات مشکلات گذشته، گذاشته و در ادامۀ این مطلب، بررسی خواهیم کرد که تا چه اندازه در پرداخت صحیح به این مسائل موفق بوده است.

داستان در دنیایی رو به زوال آغاز می‌شود که به نظر کاملاً متروکه می‌آید. چهار غول با هیبتی ترسناک که برادر یکدیگر و محافظان اصلی این دنیا هستند، در اعماق زمین با چرخاندن همیشگی دسته‌های فلزی جلوی نابودی کامل جهان Minute of Islands را می‌گیرند. قهرمان داستان دختری به نام Mo است که با استفاده از ابزاری به نام Omni Switch به مشکلاتی که برای این چهار برادر پیش می‌آید رسیدگی می‌کند. داستان بازی در روزی آغاز می‌شود که ناگهان هر چهار برادر دست از کار کشیده‌اند و حالا Mo باید به اقصی نقاط این مجمع‌الجزایر سفر کند و علت این اتفاقی که می‌تواند به قیمت نابودی همه چیز تمام شود را پیدا کند.

در همان ابتدا ، متنی از طرف سازندگان نمایش داده می‌شود که ادعا دارد Minute of Islands قرار است به مسائلی مثل تروما، اضطراب و رفتارهای مخرب بپردازد و این متن، انتظارات را از سازندگان بالاتر می‌برد. برای پرداختن به این مسائل، سازندگان از زبانی کاملاً تمثیلی استفاده کرده‌اند اما در میان تمامی این تصویرسازی‌های خیالی، تم‌های اصلی مورد نظر کم و بیش قابل استنباط هستند منتها آن طور که باید عمق کافی در این روایت مشاهده نمی‌شوند.

با پیشروی در داستان متوجه می‌شویم که این دنیا در واقع خالی از سکنه نیست و این انتخاب شخصی خود Mo بوده که به قطع ارتباط با همین معدود ساکنان که از قضا اکثراً اقوام درجه یک و دو او هستند، منجر شده است! مشکل اینجاست که ماشه‌چکان اصلی این خزیدن به کنج عزلت و رفتارهای تخریبگرانه با وجود اینکه در هر گوشه با ندایی از خاطرات گذشته رو به رو می‌شویم، به شکلی دقیق روشن نمی‌شود و حادثه‌ای که دنیا را به این وضعیت درآورده کاملاً مبهم می‌ماند. سازندگان این انتظار را دارند که به صرف گفتۀ آن‌ها بپذیریم که Mo دچار نوعی از عقدۀ قهرمان/جان‌فدا است اما از سویی دیگر رفتارهایی از او سر می‌زند که با این مفهوم در تضاد است. با این وجود سازندگان در به تصویر کشیدن عمق تنهایی Mo و توهماتی که در اثر آلودگی خاص دنیای او برایش پیش می‌آید بسیار موفق عمل کرده‌اند و تمام زمان‌هایی که او در اعماق زمین با افکار خودش تنهاست، صدای درونش افکار تکان دهنده‌ای از شک و تردیدی که نسبت به خودش دارد را با مخاطبان به اشتراک می‌گذارد.

در سوی دیگر، نمایش این مسئله که تنهایی خود خواستۀ Mo بر شرایط او تأثیر مهلک‌تری گذاشته هم یادآور این نکته است که یکی از مهمترین عوامل مؤثر در درمان افراد دارای اختلال، حلقۀ حمایتی اطرافیان است و توجه ویژۀ سازندگان به این مورد، شایستۀ تقدیر است. در مجموع اگر روایت در برخی از موقعیت‌ها کمی از زبان استعاری خود فاصله گرفته بود و برخی نکات را به شکل مستقیم‌تری بیان می‌کرد، می‌توانست تأثیرگذاری بهتری داشته باشد اما به لطف به کار گرفتن دیگر ابزار بازیسازی، در مجموع نفوذ خوبی در ذهن مخاطب دارد.

گیم‌پلی Minute of Islands به طور کلی در ژانر معمایی قرار می‌گیرد اما به جز یکی دو مورد، احتمالاً معماها سختی خاصی برای مخاطبان نداشته باشند و تا حدودی می‌توان گفت که بیشتر با یک شبیه‌ساز راه رفتن با زاویه دوربین از کنار طرف هستیم اما بهرحال همین سیستم‌های ساده به اندازۀ کافی مخاطب را درگیر می‌کنند. ایراد اصلی بیشتر در این است که سازندگان به دفعات کنترل را بازیکن می‌گیرند تا نماهای باز از مناظر زیبا اما ترسناکی که خلق کرده‌اند را به نمایش بگذارند و در زمانی که راوی اطلاعاتی مربوط به گذشته ارائه می‌دهد هم باید صبر کنیم تا جملات او به پایان برسد تا دوباره بتوانید کنترل Mo را به دست بگیرید. در کنار تلاش برای راه اندازی مجدد دستگاه‌های محافظ جهان، در گوشه کنار هر محیط هم خاطراتی از گذشته وجود دارند که حکم کالکتیبل‌هایی را دارند که فقط تزئینی نیستند و به روشن‌تر شدن داستان کمک می‌کنند.  

یکی از بخش‌هایی که هم به کمک روایت می‌آید و هم زیاده‌روی‌های آن، گاهی باعث آسیب به روایت شده، طراحی بصری است که سبک و سیاق استفاده شده یادآور سریال انیمیشنی Adventure Time است، خصوصاً در لحظاتی که در توهم‌های Mo با او همراه می‌شویم، این شباهت بیش از پیش هویدا می‌شود. با وجود تأکید بر طراحی خاص و پرهیز از هر گونه واقعگرایی، دقت به جزئیات قابل توجه است و از به جا ماندن رد پای Mo روی سطح مختلف تا انیمیشن‌های دقیقی که برای همۀ شخصیت‌ها و گونه‌های جانوری در نظر گرفته شده، Minute of Islands را تبدیل به یکی از موفق‌ترین ساخته‌های سال جاری در زمینه گرافیک کرده که در تضاد کامل با ساده‌سازی‌ بیش از اندازۀ ساخته قبلی استودیوی فیزبین است.

موسیقی هر چند که به صورت یک لایه زیرین در کار حضور دارد اما هر زمان که شعلۀ آن زبانۀ بیشتری می‌کشد در انتقال حس ترس و اضطراب به بهترین شکل عمل می‌کند و گاهی هم با سکوت مطلق و ایجاد حس تنهایی، فشار دوچندانی به مخاطب وارد می‌کند. صدای راوی هم در انتقال تمام هیجاناتی که موقعیت‌های مختلف طلب می‌کنند، بسیار موفق بوده و از صدای درون بدخواهانۀ Mo تا دیالوگ‌های ملتمسانۀ دوستان و آشنایانی که قصد کمک به او را دارند، به شکلی کاملاً متفاوت و جذاب توسط این راوی ادا می‌شوند.       

اگر اعلامیۀ ابتدای بازی وجود نداشت، احتمالاً سخت‌گیری کمتری در مورد Minute of Islands به خرج می‌دادیم ولی با وجود برخی از کاستی‌ها، این عنوان داستانی با مفاهیمی مهم را با استفادۀ صحیح از تصویرسازی‌های دهشتناک به تصویر می‌کشد که توصیه می‌کنیم حتماً آن را تجربه کنید.